Αντίο ζώνη άνεσης!

Πόσο συχνά λες «Μπράβο» στον εαυτό σου; Ποια ήταν η τελευταία φορά που κοντοστάθηκες στον καθρέφτη, σε κοίταξες αληθινά και είπες: «Έχεις καταφέρει πολλά και αξίζεις πολλά. Το ‘χεις όλο, μπορείς!»; Οι περισσότεροι από εμάς, όσες νίκες μικρές ή μεγάλες κι αν κατορθώνουμε καθημερινά, δεν μας επαινούμε, αντίθετα, σηκώνουμε μαστίγιο στον εαυτό γιατί «να, δες τώρα αυτό εδώ… θα μπορούσα να το κάνω και καλύτερα!».

Ένα από τα βασικότερα πράγματα στα οποία εκπαιδεύεται ένας coach είναι η νοοτροπία του «αρχαρίου», μια νοοτροπία την οποία προσπαθεί να περάσει μέσω της διαδικασίας coaching στον πελάτη του, ώστε να αναγνωρίζει συχνότερα τις νίκες του, να τις γιορτάζει σα μωρό παιδί, να μαθαίνει μέσα από αυτές καινούρια πράγματα για τον εαυτό του και τον κόσμο και τελικά να γίνεται καλύτερος επαγγελματίας, αλλά και άνθρωπος. Αλήθεια, αν δεν αναγνωρίσεις και δε γιορτάσεις εσύ τα επιτεύγματά σου, τότε ποιος θα το κάνει για εσένα;

Οι περισσότεροι από εμάς μάθαμε να ανταποκρινόμαστε στα δύσκολα και να τα φέρνουμε εις πέρας κάτω από τις πιο απαιτητικές συνθήκες, δίνοντας και πάλι τον καλύτερο εαυτό μας, ξεχνώντας καμιά φορά πως είμαστε άνθρωποι και όχι ρομπότ! Μάθαμε απλά να ολοκληρώνουμε διαδικασίες –για παράδειγμα στη δουλειά- χωρίς καν να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη μέσα μας για όσα καταφέραμε, χωρίς καν να μας πούμε «Μπράβο».Ξέρετε, αυτό μοιάζει με ένα χαμστεράκι που γυρίζει διαρκώς και ασταμάτητα γύρω από τον εαυτό του σε μια ρόδα, κλεισμένο στο κλουβί.

Πιστέψτε μας, το ίδιο «παιχνίδι» θα κουράσει κάποια στιγμή το χαμστεράκι, το ίδιο «παιχνίδι» θα κουράσει κι εσάς. Το όνομά του; Ζώνη άνεσης. Μια ζώνη άνεσης που γνωρίζετε μεν καλά και αισθάνεστε ασφαλείς, όμως αλήθεια… τι νέο έχετε να μάθετε από αυτή; Πώς θα σας βοηθήσει να πάτε ένα βήμα μπροστά; Πώς θα σας δώσει ανάσα να… αλλάξετε; Κι αν το βήμα το κάνετε και την ανάσα την πάρετε, θα το γιορτάσετε όπως σας αξίζει, σαν μωρό παιδί, ή απλά θα συνεχίσετε τη ζωή σας;