Ακους για να ακούσεις, ή… για να μιλήσεις;

Δεν είναι λίγες οι φορές που σε μια κουβέντα με το συνεργάτη μας, τη μαμά μας, το σύντροφό μας έχουμε την αίσθηση ότι «δεν ακούν, απλά θέλουν να μας πουν την άποψή τους». Αντίστοιχα, πολλές φορές το ίδιο πράγμα κάνουμε και εμείς, όταν μέσα μας σκάει μύτη ο «επικριτικός γονέας» ή η φωνή του «ξέρω τι θα μου πει, ας προετοιμαστώ για την επόμενη τοποθέτησή μου».

Τα παραπάνω μας είναι αρκετά γνωστά από όποια θέση κι αν βρισκόμαστε και η αλήθεια είναι πως αποτελούν ένα τεράστιο Χ στο πεδίο της Τέχνης της Επικοινωνίας: α) προβλέπουμε τι θέλει να πει ο συνομιλητής μας, β) διακόπτουμε γ) κάνουμε εσωτερικό διάλογο δ) παράλληλα σκεφτόμαστε άλλα πράγματα που θυμίζουν την κατάστασή του. Τελικά… ακούμε; Κι αν ακούμε… ακούμε για να ακούσουμε, ή ακούμε για να απαντήσουμε;

Η αληθινή επικοινωνία συμβαίνει όταν δύο ή και περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν αυτό που πολύ ωραία αναλύει ο κλάδος της Θετικής Ψυχολογίας και ονομάζεται «Ροή». Στην κατάσταση αυτή της ροής, οι λέξεις βγαίνουν φυσικά, ελεύθερα και χωρίς βιασύνη από τον πομπό και ο δέκτης τις δέχεται - ακούει με σεβασμό, ενσυναίσθηση και καλή πρόθεση. Η προσήλωσή του φυσικά είναι στο κάθε τι που ακούει και χωρίς δεύτερες σκέψεις αν η ροή οδηγεί σε ένα δημιουργικό ping pong παράθεσης θέσεων και ερωτοαπαντήσεων, τότε η μαγεία ξεκινά.