Όταν το παιδί βλέπει εφιάλτες
«Μαμά, μανούλα… είδα πάλι αυτό το κακό όνειρο. Άνοιξαν την
πόρτα της κουζίνας κλέφτες και φορούσαν μαύρες μάσκες και εγώ προσπαθούσα να
κρυφτώ και ήμουν μόνος μου. Και φοβόμουν πολύ και έτρεμα. Και ξύπνησα. Και
έκλαιγα μαμά. Μαμά… δε θέλω να βλέπω άλλα τέτοια όνειρα. Φοβάμαι μαμά…»
Οι εφιάλτες και οι νυχτερινοί τρόμοι είναι ένα πολύ συχνό
φαινόμενο κατά την παιδική ηλικία και μπορούν να αφορούν περισσότερο από ένα
πράγματα, όπως για παράδειγμα να δει το παιδί από «κλέφτες», έως ένα περίεργο
–και πιθανώς ανύπαρκτο!- ζώο. Το δεδομένο είναι πως ό,τι κι αν δει, οι εφιάλτες
προκαλούν στο παιδί ανασφάλεια και φόβο, την ίδια στιγμή που αποτελούν μέρος
της φυσιολογικής του ανάπτυξης και αποδεικνύουν ότι ο εγκέφαλός του έχει αναπτυχθεί
και συνεχίζει να αναπτύσσεται σημαντικά.
Το παιδί πρέπει να αισθανθεί ασφάλεια. «Να κοίτα… εδώ είμαστε εμείς» να του πούμε, δείχνοντας την κρεβατοκάμαρά μας. Είναι σημαντικό το παιδί να καταλάβει που είμαστε εμείς και πού βρίσκεται εκείνο. Δεν είναι μόνο! Επίσης, μη ξεχνάμε ότι από κάποια ηλικία και μετά προτείνεται να υπάρχει φωτάκι στο δωμάτιο, αλλά και η πόρτα να παραμένει ανοιχτή, ενώ ένα αντικείμενο «ασφαλείας» όπως για παράδειγμα ένα αρκουδάκι αγαπημένο του, μπορεί να παίξει το δικό του ρόλο.