Γιατί λέμε ιστορίες;

Όλοι μας έχουμε έναν φίλο ο οποίος είναι η «ψυχή της παρέας» και μας μαγεύει με τις ιστορίες του. Είναι ο φίλος αυτός που βράδια αξημέρωτα κρεμόμαστε από τα χείλη του και το μόνο που μας λείπει είναι τα ποπ κορν. Είναι ο φίλος αυτός που σε κάθε του ιστορία υπάρχουν ανατροπές, αγωνία και στο τέλος… διδάγματα. Είναι ο φίλος αυτός, που ακόμα και τώρα αναρωτιέσαι γιατί δεν είναι συγγραφέας, κωμικός, παραμυθάς ή ηθοποιός!

Τι κάνει όμως αλήθεια μια ιστορία σπουδαία; Και ποια ανάγκη μας οδηγεί στο να λέμε ιστορίες; Δεν αποτελεί είδηση ότι οι λέξεις δημιουργούν κόσμους και οι ίδιες λέξεις αυτές, ουσιαστικά διαμορφώνουν την κοινωνική πραγματικότητα που ζούμε. Η ανάγκη για ιστορίες προκύπτει μέσα από τη διάθεσή μας να εκφραστούμε, να μοιραστούμε, να επικοινωνήσουμε. Αυτό που τις κάνει σπουδαίες είναι το συναίσθημά μας, ο στόμφος μας, ο τρόπος που τις λέμε. Και… ω ναι, αυτό είναι Τέχνη και μαθαίνεται!

Υπάρχουν λογιών και λογιών ιστορίες. Άλλες φορές τις λέμε για να επηρεάσουμε τους άλλους και άλλες για να ψυχαγωγήσουμε, άλλες για να καθοδηγήσουμε μια απόφαση ή σκέψη κάποιου σημαντικού τρίτου και άλλες για να κινητοποιήσουμε. Στο τέλος της ημέρας όμως, μια είναι η ανάγκη που μας οδηγεί στις ιστορίες: Θέλουμε να συνδεθούμε! Άλλωστε δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι λατρεύουμε και να τις λέμε, αλλά και να τις ακούμε…

Αν αναστοχαστούμε τα συστατικά που κάνουν μια αφήγηση πραγματικά καλή, ή μάλλον καλύτερα σπουδαία, θα συμφωνήσουμε όλοι πως… η ιστορία είναι απλή, έχει αρχή, μέση, τέλος και σίγουρα οι ήρωές της έχουν κάτι από εμάς. Δημιουργούν αυτό που λέμε «ταύτιση». Και πάλι όμως, είναι μόνο αυτά τα χαρακτηριστικά αρκετά για να πειστούμε ότι μόλις ακούσαμε ή είπαμε την καλύτερη ιστορία της ζωής μας;…